Steile wand rijden, sneeuw, snoep en de priester.

Het is zondag vandaag, de rustdag des Heeren.
Dat neemt de bediening in het restaurant waar we ons ontbijt nuttigen wel erg serieus ...... we hebben verdomme wel drie kwartier op ons ontbijt moeten wachten ...... beetje beroering aan tafel tot gevolg hebbend.
Maar goed, het gebodene was van erg goede kwaliteit en na een aanvullende toast bestelling die net op tijd arriveerde, heeft Henk weer betaald en zijn we vertrokken.
Boodschappen gedaan bij de Spar en ruim ingeslagen .... je kunt niet weten waar je voor komt te staan ...... hoe verstandig zou dat later blijken te zijn.
Voor diezelfde zekerheid ook maar de tank volgezet en via de aangegeven route op weg naar het Koninkrijk Lesotho.

Een mooie weg met veel mooie uitzichtpunten en we namen onze tijd want we hoefden vandaag in principe maar een kleine 100 kilometer te overbruggen tot onze B&B adresje.
Plotseling was er "einde asfalt" en "begin dirt-road".

Rustig aan dus en via een redelijk begaanbaar pad richting de grenspost van Zuid Afrika die op zo'n 20 km afstand van het begin van het pad lag.
Zoals al eerder gemeld ...... adembenemend mooie wereld waar we doorheen reden.
Zo nu en dan even een steil stukje maar alles met alles goed te doen en we hadden onze 4 wielaandrijving helemaal niet nodig.

Met prachtig weer en mooie stops bereikten we de grens en lieten ons uitschrijven door de Zuid Afrikaanse grensbeambte.
We reden door en gingen door het niemandsland op weg naar de grens van Lesotho, een tocht van nog ruim 8 km.
We schakelden toch maar de 4x4 in ..... het begon echt steil en onherbergzaam te worden en we werden per 100 meter meer door elkaar geschud.

In de boekjes stond dat er de laatste 6 km meer dan 1000 hoogtemeters moesten worden overwonnen.
Je hebt als Hollandse, onverschrokken kaaskop, geen idee wat dat voor het wegverkeer betekend ..... maar nu wel.
Wat een steile beklimming, een onafzienlijk aantal haarspeldbocht bochten die lopend al zwaar waren laat staan met de auto ....... wat een geweldige ervaring ...... wel spannend maar geen moment echt gevaarlijk dus genoten we volop van wat er gebeurde en van de uitzichten.

Je rijdt door dus je komt aan het einde ..... eigenlijk jammer maar, het biertje in de hoogste pub van Africa wachtte op ons. We schrijven ons sneller dan verwacht in als bezoeker van Lesotho ..... Een van de grenswachten had wel wat al te lang aan een tubetje bandenplaklijm gesnoven trouwens ..... zo stoned als een garnaal.

We parkeerden onze auto op een parkeerterrein bij de pub/restaurant en liepen naar binnen.
Stervensdrukke kroeg die afgeladen vol zat en waar we na 5 minuutjes per ongeluk een tafel kregen van een Schotse oma die met haar kinderen en kleinkinderen een onvergetelijke reis aan het maken was.

Lekker wat gedronken en gegeten in een ambiance met een hoog wintersport gehalte, het sneeuwde intussen buiten ook nog, en na de noodzakelijke foto terug naar de auto en in dichte mist zijn we op een verrassend, prachtig nieuwe geasfalteerde, weg Lesotho ingereden.
Na een kilometer of wat doken we onder de bewolking en nog 4 km later scheen de zon weer volop en reden we door een volstrekt andere wereld dan waar we de afgelopen uren naar gekeken hadden.
Deze wereld was zo leeg en zo onherbergzaam ...... gewoon vervreemdend.

We rijden langs een aantal armoedige ronde hutjes met droog gras afgedekt (rondafels) en er staan een paar kinderen in de berm met oude lange jassen aan en vieze mutsen op.
Lia en Diane hadden snoep meegenomen voor dit soort ontmoetingen en dus werd er gestopt en werden de kinderen voorzien van een handvol snoep.
Dat was leuk maar, voor de kids niet genoeg. Ze bleven zeuren en via trucjes proberen ze nog meer te bemachtigen. Henk was streng en we reden door ..... wel een paar mooie kiekjes genomen trouwens.

Even verderop een nieuwe tros kinderen die bedelend langs de weg stonden en opnieuw werd er gestopt en ging het raam van "moeders patatkraam" open en werden er handenvol snoepjes uitgedeeld ...... nu begon het gedrag van de kinderen een wat vreemde, brutale, licht bedreigende vorm aan te nemen en het gezicht van Henk verwerd tot wat we gezien hadden toen de Rode Wouw onze eieren wilde stelen op het strand van St. Lucia ...... het mes bleef deze keer in de broekzak overigens.
Voorzichtig maar zeer beslist werd onze auto in beweging gezet en dat was de laatste keer dat er vrijgevig werd gedaan met snoep op de openbare weg.

We gingen op zoek naar ons overnachtingsplekkie en wat we ook probeerden we vonden het maar niet. Met behulp van de coördinaten werden we ergens in de fucking middel off helemaal nowhere gebracht (bleek uiteindelijk wel goed te zijn maar we vertrouwden het niet).
Nieuwe poging, andere uitslag en weggetjes die soms deden denken aan wat we op de Sanipas hadden gereden.
Een politie agent bevestigde dat we de goede kant opreden dus toch maar door maar ....... We moesten onze auto aan de weg laten staan om bij de B&B te komen en moesten dan erg ver naar beneden lopen met onze tassen ...... twee keer een ongemakkelijk gevoel in de gegeven omstandigheden.

We hadden onderweg een overnachtingsadres gezien "the St. James Guesthouse" en besloten om daar te gaan kijken.
We komen aan en er is helemaal niemand ..... wel een briefje met een telefoonnummer.
Dat heb ik gebeld en kreeg wel contact maar, daar kon geen van beide kanten ook maar enige chocola van maken ...... dus "Tompoes verzin een list."

Op hetzelfde moment stopt er een oude witte Toyota en daar stapt een vriendelijk ogende man in een lange zwarte jukt uit met een moderne zonnebril op.
Hij stelde zich voor als de plaatselijke priester en had al aan Henk en Lia, die onder aan de heuvel stonden te wachten, gezegd dat we natuurlijk konden blijven slapen.
Hij had Paulinah al gebeld en die zou komen ...... hij wist niet precies wanneer ..... maar hij liet ons binnen en legde uit hoe alles werkte ...... en weg was ie weer. Super aardige man die nog een rit van 7 uur te gaan had die avond omdat hij morgen een meeting had van priesters ....... dus haast in naam des Heeren.

Een hulpje van Paulinah melde zich en heeft gezorgt dat we stromend water kregen en geholpen bij het aansteken van de openhaard. Het extra ingeslagen eten van deze morgen kwam nu echt helemaal van pas en we hebben heerlijk gegeten (lopend buffet) en gedronken en twee boompjes geklaverjast ..... stand 1-1.

Wanneer de zon onder is in Lesotho is het niet alleen erg donker maar ook heel, heel erg koud.
We hadden de pech dat het er ook nog erg hard bij waaide en dat de deuren eigenlijk meer uit kieren dan uit hout bestonden .... kortom het waaide binnen net zoveel als buiten.
We hebben een laken voor 1 van de deuren gespannen en dat hielp ietsjes, de openhaard moest de rest doen.
Onze eet/kaart tafel hebben we zo dicht mogelijk voor het vuur gezet en zo hebben we het als echte batavieren volgehouden.

Op weg naar de slaapkamer werden we getrakteerd op een fenomenale sterrenhemel.
Straatverlichting is midden in de bergen van Lesotho natuurlijk niet zo aanwezig en dan speelt de sterrenhemel de hoofdrol.
Strak helder, zo helder dat je zelfs de sterrennevels van andere sterrenstelsels duidelijk kon zien ...... om stil van te worden ..... zo mooi.

Paulinah bleef uit ...... omdat we met z'n allen op 1 kamer sliepen een wat mindere nacht gemaakt .... maar dat hoort er dan ook een beetje bij.