Parttime dominee, bruut geweld en een lang verhaal

Vandaag is het alweer donderdag ......een week onderweg.
Wat hebben we al wat beleefd ........ niet normaal.
Er zijn weer veel nieuwe ervaringen bijkomen vandaag maar dat wisten we niet toen rond 07.30 uur gingen ontbijten.
Henk moest zich met iets minder tevreden stellen want in een spit-second scoorde een Blou aapje zijn heerlijke muffin en zat er op veilige afstand met grote happen van te genieten. De lachers waren wel op Henk z'n hand dus, Blou aapje versus Henk 1-1.

Het programma voor vandaag .....

Moholoholo Rehab Camp
Lunch bij Victor (thank your very much)
Sunset Game Drive (safaritocht) door het Tsukudu Reserve Camp.
Avondeten bij Victor (ja,ja, thank you very much)

Harrison was vandaag onze chauffeur, een leuke goser die van het chauffeur zijn echt z'n vak had gemaakt en het vol overgave zo goed mogelijk deed.
We reden vlotjes richting het Rehab Camp met de moeilijke naam waar dieren die gewond waren geraakt, door bijvoorbeeld stropers activiteiten, werden verzorgt om later weer zoveel als mogelijk in de natuur te worden teruggezet. Zeg maar Leny 't Hard in Pieterburen maar dan in Zuid Afrika.
Aangekomen werd van ons verwacht dat we kennis gingen nemen van de verzameling opgezette wilde dieren die door ophanging, strikken, klemmen en/of vergiftiging om het leven waren gebracht ........ ze waren levensecht maar wel gewoon opgezet.
Wel confronterende foto's en verhalen trouwens.

Vervolgens werden we voor een poort gedirigeerd en mochten later plaatsnemen in een soort van open presentatieruimte waar een "ranger" voor de klas ging staan en die stak professioneel van wal in redelijk goed te volgen Engels.

We kregen een 30 minuten durend veel te langdradig verhaal voorgeschoteld over de invloed van de mens op de dieren en over de invloed van de dieren op de mens ..... wij (ook de Europianen) waren verantwoordelijk voor het leed wat de dieren in de parken werd aangedaan en tijdens zijn presentatie hing de sfeer van een Pinkstergemeente dominee om hem heen ..... ik had voortdurend het gevoel "Halleluja" te moeten roepen of een swingende gospel in te moeten zetten .... Wachten heeft altijd tot beloning dat dingen ophouden, dus na een devoot "Amen" werden we de presentatie ruimte uitgeleid om de dieren die in het centrum werden verzorgd te aanschouwen.

We stonden met een man of zestig in een grote boog rondom een tafel waar na een beetje aandringen een cheeta op kwam te liggen ..... Weer een lang lulverhaal van de dominee en het resulteerde in een innige kennismaking tussen Henk en de cheeta ...... vrienden voor het leven.
Eigenlijk hadden we toen op onze hakken om moeten draaien maar we hebben nog een kwartier gewacht.
Toen een paar koloniale Zuid Afrikaanse oude blanke vrouwen uit gingen leggen "wij Afrikaaners noem die vogel een Bromvogel" op een manier alsof ze hem zelf hadden verwekt, keken Henk en ik elkaar aan en zeiden in koor ...... koffie.
Onze dames waren het met ons eens.
We namen afscheid van de dominee, die vond het niet grappig om volgelingen kwijt te raken, en gingen op zoek naar koffie en thee. Wat een sof.
Er moet ook iets tegenvallen want anders waardeer je het mooie niet meer ...... einde citaat van Henk.

Op naar de lunch (thank you nogmaals very much) en nog effe chillen voor we door Herrison richting het Tsukudu Reserve werden gebracht.
Na een hobbelige weg kwamen we aan in het basiskamp van waaruit de tocht zou worden gestart. We moesten even wachten en Herrison opperde om even te kijken of de "huis cheeta" ook op zijn plekke zou liggen ..... en ja hoor, daar lag een heuse cheeta (compleet met GPS halsband) onder een uitkijkvlonder lekker te rusten in de schaduw.
Henk had ervaringen opgedaan met dit soort katjes dus had hij geen enkele terughoudendheid in het aaien der kat ...... Ik moest effe iets overwinnen want ik aai in Nederland niet eens een huiskat.

De rit begon, Richard was onze dienstdoende ranger.
Een mooi mens .... kon je zo zien. Liefde voor de dieren, liefde voor de natuur, behoefte om kennis te delen en hij wekte op geen enkel moment het gevoel dat hij iets superieurs had.
Hij zat "toevallig" achter het stuur en wist de weg maar voor de rest ...... Iemand met kennis die bij het gezelschap hoorde ...... echt super gaaf.

Nog geen 200 mtr gereden en we werden geconfronteerd met een 5 tal giraffes waarvan er eentje met kop en schouders boven de rest uitstak. Indrukwekkend.
Richard informeerde even wat wij al wisten van giraffes en vulde nog wat ontbrekende info toe ....... Ondertussen was de GPS cheeta ons gevolgd en draafde wat achter de auto aan .... toch effe opletten .... ik heb niet graag een kat op schoot.

Een lange rit werd onderbroken door een tussenstop bij het basiskamp om drie nieuw aangekomen gasten in te laden. Een gebouw van een goser met een moeder en een dochter verzwaarden de jeep behoorlijk maar het bleef rijden ...... Gelukkig.

Mooi park maar weinig wild ..... totdat we in een uithoek ineens stil moesten staan voor een kudde overstekende buffels, iedereen veerde op en maakte driftig foto's.
Tussen de laatste buffels reed Richard even door en maakte een scherpe bocht naar links.
Staan we ineens op een open plek waar hooi bijgevoerd werd en daar kwamen de buffels op af ...... Maar ook een levensgrote NEUSHOORN .....
We stonden voor we het wisten op een meter of 8 van een hooietende neushoorn die ons even lodderig aankeek en zijn gang ging. Opeens komt een buffel te dichtbij het hooi waarvan de neushoorn had gedacht dat het van hem was ...... Wauw wat een geweld .... Dat vond de buffel trouwens ook en die ging netjes achter in de rij staan ..... Voor het eerst in mijn leven snapte ik een buffel.

Na een aantal dravende zebra's voor het hebben laten gaan vervolgden we onze weg en nog geen kilometer verderop liep een tweede, nog grotere, neushoorn zelfverzekerd naast ons in het bos en stak vlak voor ons de weg over.
Aanvullende info van Richard en tientallen foto's later vervolgende we onze weg weer en konden we foto's maken van een fantastische zonsondergang.

Nou dat was het dan wel zo'n beetje dacht ik. We rijden nog wat door het donker en gaan dan weer naar huis.
Hoe anders zou het lopen.
Op een plekje aan de rand van het bos parkeerde Richard de auto en liet de motor een viertal keren flink brullen. Wolken met uitlaatgassen dreven over ons voertuig toen de motor echt afgezet werd.
Binnen een seconde klonk rechts vanuit het veld een indrukwekkend gebrul van een leeuw ....... iedereen in de auto hield z'n adem in ...... een leeuw die heftig reageert op een brullende motor.
De herkomst van het gebruld werd razendsnel gepeild en met gezwinde spoed reden we een stuk om.
In het donker werd een lichtje zichtbaar van een collegiale ranger en Richard stak scherp rechts gewoon het veld in. Rakelings langs bomen (bukkkkken), dwars over struiken die hinderlijk in de weg stonden .... de kortste weg werd gezocht en gevonden.

Er lag een tros leeuwen onder een struik en de grootste, een volwassen mannetjes leeuw met volle manen en een gevaarlijk grote kop, lag een varken uit elkaar te scheuren en op te vreten. De drie kleinere mannetjes lagen op hun beurt te wachten maar Richard vertelde dat het varken te klein was om te delen dus de drie "jonkies" gingen met hongerige magen de nacht in.

We kregen uitgebreid de kans om foto's van dit bruut geweld te maken ....... afstand ..... een meter of 5/6 ...... Onwaarschijnlijk dat je dat meemaakt en niet bang bent (geen tijd voor op dat moment ..... de rillingen kwamen pas later)
Na minstens een kwartier te hebben gestaan werd motor weer gestart en opnieuw reageert de grote leider ..... hij springt op en brult dat het davert ..... ik geef toe, ik schrok me kapot en hoopte dat het monster geen sprong zou nemen want dan hadden we hem gemakkelijk aan boord en dat leek mij helemaal niet gezellig. Het bleef bij brullen en wij vonden de zandweg weer in het stikke donker en na een kwartiertje rijden waren we weer bij het basiskamp en konden we afscheid nemen van Richard en weer bij Herrison in de bus stappen ...... op naar ons diner.

Na nog geen 5 minuten rijden door het donkere bos werd onze weg verspert door de dikke billen van twee mega olifanten die rustig takken van bomen stonden te rossen die vervolgens tot vezels gemalen de maag in werden gedrukt door een simpele beweging van de machtige slurf ........ daar wordt het verder ontwikkeld tot medicinale ontlasting hebben intussen van Rex geleerd.
Leuk natuurlijk maar het eten staat te wachten, we hebben de ervaringen van de ontmoeting met de leeuwen en het uit elkaar gerukte varken nog niet verwerkt en na 5 minuten zijn we wel klaar met die Fanten.
Zij niet met ons ....... er kwam nog een babyfantje bij die bijles "takverwerken" kreeg omdat het overdag op school niet goed op had gelet en het beestje bleek een langzame leerling.
Uiteindelijk viel er een gaatje (Herrison had intussen met gevaar voor eigen leven foto's van dichtbij gemaakt van buiten de auto) en reden we tergend langzaam langs het grootste dier.
Beetje nerveus omdat je niet weet hoe snel zo'n olifantenpoot door de zijkant van een Toyotabusje kan boren maar alles ging gelukkig goed.

Het eten smaakte goed ...... de biertjes en wijntjes ook maar, het bed was nog lekkerder ..... Moe maar uiterst voldaan sluiten we de eerste volle week af .... Morgen vertrekken we weer op weg naar andere gebieden en nieuwe ervaringen .... Wat een gave reis.