Als de rook om je hoofd is verdwenen.

We sliepen onder het muskietennet ..... Maar dat was niet nodig, ze waren er niet dus een rustige nacht gehad maar om 05.00 uur wel vroeg uit de veren.
Rex, dezelfde van gisteravond, had zijn zwager Phillip meegenomen en we gingen op de ochtendtoer om te kijken of we nog dichter bij de plaatselijke fauna konden komen.
Ze hadden bedacht dat we dat wandelend door het park gingen doen maar het liedje zingt: "in het bos zijn de wilde dieren, pas maar op, pas maar op" en daar hadden ze het volgende op gevonden.
Men neme twee geweren en een 20 tal zwaar kaliber kogels mee om daarme, in geval van nood, het aanvallende dier van ons af te houden ....... Leek me op dat moment meer spannend dan noodzakelijk maar ..... Je weet maar nooit.

De auto werd na een schitterende zonsopgang geparkeerd midden in de bush en daar werd door Philip een geweldige theatershow neergezet die ons moest voorbereiden op ons handelen in geval van nood ...... Tranen gelachen ... Geweldig.

De tocht begon en al gauw stuiten we op een hele verzameling olifantenstront.
Daar was wel wat over te vertellen ...... De inheemse bewoners van de streek hadden ontdekt (heel lang geleden al, toen de witte mensen nog veilig in Europa leefden) dat deze uitwerpselen een sterk medicinaal karakter hadden vooral wanneer het in uitgedroogde vorm (en dat gaat snel ter plaatse) in de brand werd gestoken en men de rook ervan inhaleerde. De neus komt er los van (nogal logisch) het geneest astma (ook logisch je blijft steken in je laatste hoestaanval) het is goed tegen exceem (ook logisch omdat je nadien alleen nog last hebt van brandwonden) nou ja, de theatervoorstelling ging gewoon door en een groep van negen volwassen, zichzelf respecterende, mensen stond mooi collectief met het hoofd in smeulende olifantenpoep te snuiven en te hoesten ........

Even verderop, op de top van een heuveltje, vonden we de resten van wat ooit een kleine nederzetting was geweest. Rex en Philip hadden hier opnieuw een educatief moment gepland over hoe mensen zich in vroeger tijden (zeg maar de prehistorie voor de witte mensen) redden ... Opnieuw een mooi verhaal ........ En dooooor ....

In het dalletje aangekomen en nog geen beweging in het bos gezien hebbende, knielt Rex plotseling neer en op 1 knie geleund legt hij de bovenkant van zijn zwarte hand op een verzameling keutels.
Hij kijkt om zich heen, neemt een hele verzameling van die keutels in zijn hand en kijkt om zich heen.
Dan trekt hij met de kolf van zijn geweer een streep in het zand en zet ons daar met z'n negenen achter. De wedstrijd "Giraffekeutel ver spugen" was begonnen.
Wat groepsdruk al niet met mensen doet want, na een beetje aandringen, het een keer voor doen door de gidsen en een dappere Henk die uitging van de stelling "korte pijn is beter dan lang jeuk" deed iedereen mee. Je moest zo'n keutel in je mons stoppen, hem licht bevochtigen en dan met kracht uitspugen om zover mogelijk te komen ...... Als ik Rex of Philip was geweest zou ik bewusteloos zijn gevallen van het lachen .... Maar ze stonden er met stalen gezichten gezellig bij te glimlachen ........

Achter onze ruggen was intussen de producent van de keutels poolshoogte komen nemen vanwege het gezellige lawaai ...... Het echte werk was begonnen. Hippo's, krokodillen, waterbokken nog meer giraffes het werd een geweldige wandeling.

Terug in de Lodge hebben we gelunchd en was het effe rusten tot we voor de middagrit opnieuw het reservaat in reden nu onder leiding van Philip. Al vrij snel hebben we een cheeta gespot en de middag was leerzaam, hobbelig, gezellig en waardevol.
Eenmaal weer in het park werd snel de bagage in de auto gepakt en zijn we naar ons volgende adres gereden achter het busje aan met de rest van het gezelschap.
We kwamen aan bij Marc's treehouse camp en werden in het stikke donker (de stroom was er effe af) naar onze tenten gebracht.
Het was een gelukje dat Lia het advies gegeven had om een zaklantaarn mee te nemen .... We konden het nu in iedergeval een beetje inrichten.
Niet alles werkte zoals het hoorde, ritsen die het niet helemaal deden zoals verwacht moet worden, slotjes die ontbraken, het licht wat het maar niet deed .... Effe wat lichte irritatie maar Victor (thank you very much) maakte dat echte helemaal goed.

Victor is de Campmanager die op een ontwapende wijze de ongemakken weglacht (thank you very much) hij entertaint alle campbewoners met het presenteren van het programma voor de volgende dag (bring your sunblock, your hat and all your money becuase you are buying yourself lunch tomorrow in Kruger, thank you very much) ....... wie de slappe lach van Diane kent ...... Minutenlang in een apeflauwte.
Gezellige avond, uiteindelijk toch weer elektriciteit en lekker de tent in en onder zeil.
Morgen een lange dag....... Krugerpark wacht op ons.