De lange reis

Je kent het wel, het vervagende landschap van glooiende berghellingen op de verpakking van Dr. Vogel producten .... nou precies dat is mijn uitzicht op de zaterdagochtend na onze reisdag.
We zijn binnen gereden in de oude koloniale sfeer van Zuid Afrika en hebben voor drie nachten ons kamp opgeslagen op een berghelling waarvan je uit kijkt over het dal waarin het stadje Tzaneen ligt.


Het is zaterdagochtend de 17e zo rond de klok van half acht (gisteren echt te moe om inspiratie te hebben voor een verhaal) en zit ik nu onder een majestueuze boom de dag van gisteren te evalueren.
Het was een lange, lange dag eigenlijk wel.
Voor mij persoonlijk lag er nog de uitdaging om het overdragen van mijn werk aan Frans en Wim zo goed mogelijk gedocumenteerd en met zo weinig mogelijk losse eindjes georganiseerd te krijgen.
Dus donderdagochtend vroeg uit de veren zodat ik ongeveer kwart over zes 's morgens op kantoor was, de laatste projectgegevens geactualiseerd heb, de laatste werkinstructies geschreven, de laatste telefoontjes gepleegd enz. Tegen negen uur waren Frans en Wim er ook allebei en hebben we project voor project nogmaals doorgenomen en werd iedereen opgenomen in de werkzaamheden van de waan van de dag. Tegen kwart voor twaalf heeft Diane mij ontvoerd en kwam er voor mij de opdracht om mij slechts in zeer beperkte mate nog zakelijke zorgen te maken.(wegwezen nu .... ik red me er wel mee, was de laatste quote van Wim)


Dat ik me zolang met de zakelijke kant moest beziggehouden had voor Diane ook consequenties natuurlijk. Waar we in normale voorbereidingen op onze vakantie veel meer samen de dingen deden moest ze nu alles alleen voorbereiden, ik heb nog geen onderbroek in de koffer kunnen doen ... Toch anders als anders in voorbereiding op een reis die anders is dan anders ...... veel anders dus.


Stipt om 13.00 uur stonden Henk & Lia voor de deur en werden onze spullen rap ingeladen in de bus van Annemiek en belanden we zonder al teveel tijdverlies, eerst als een streep bijna achterin een blauwe streekbus en even later bij het geplande station van Zwolle.


Lia heeft alles tot in de puntjes uitgedacht en voorbereidende opdrachten gegeven die er in resulteren dat Diane en ik voor het eerst in ons leven in het bezit zijn van een OV jaarkaart.
Met die kaart op zak was het mogelijk om als meereiziger van Lia te profiteren van 40% korting op de treinreis naar Schiphol .... in the pocket .... om kwart voor twee verliet de intercity, met als eindbestemming Den Haag Centraal, het Zwolse station. We stranden in Almere, werden de trein uitgebonjourd en stonden als koeien samen gedreven te wachten op de dingen die kwamen.


Henk bleek opnieuw een geweldige analist en heeft ons uitgelegd hoe het ook gekund had (hou die even vast) maar uiteindelijk kwam er weer een trein die ons nog steeds mooi op tijd afzette op het perron onder onze nationale luchthaven. Onderweg nog vlug even een nieuwe vriend gemaakt .... een Hagenees die vol plakplaatjes indrukwekkend zat te wezen, z'n schoenen uittrok en de moede voetjes op de bank legde ..... Henk zei dat hij geen zweetvoeten rook en dus niet in hoefde te grijpen. Een dappere zin gezien het aantal jaren bajes wat op de bank zat .... En dat vond de bajesklant zelf ook wel vermakelijk. Vrienden voor het leven dus..... mooi begin.


Schiphol verliep zoals Schiphol hoort te verlopen. Een lange rij wachtenden, vermoeide opgemaakte meisjesgezichtjes achter een computer die maar langzaam de lange rij konden verwerken. Henk analyseerde de boel nog een keer en kwam met een verbeterplan wat niet direct kon worden geïmplementeerd maar ...... hij had opnieuw een punt.
De koffers kwijt, de veiligheid door (het had iets beter georganiseerd kunnen worden dacht Henk) de paspoorten gecontroleerd, broodje erin, biertjes erin en opnieuw vrienden gemaakt ..... het was een drukke middag die eindigde in een heeeeeeeel groot vliegtuig waarin heel veel jurken waren gestapt.


Bijna op tijd achteruit en hup de lucht in richting Doha.
Qatar Airways bleek een prima, gastvrije, goed georganiseerde vlucht te kunnen leveren en zonder noemenswaardige problemen (beetje jengelende kleine kinderen) en prima verzorgt landen wij op Doha AirPort.


Het was even dringen om uit het vliegtuig te komen ...... alle jurken wilden er tegelijk uit ..... maar het lukte en we moesten een heel eind wandelen om bij onze aansluitende vlucht te geraken.
En toen begon het gedonder. We moesten opnieuw door een veigheidcheckpoint. Op zich niet zo erg want we waren al een keer geslaagd maar er waren nog ongeveer 4000 mensen die dat moesten en die waren nog niet allemaal geslaagd. Het aandeel jurken steeg dramatisch, het dringen ook en het tempo van de controle was tergend laag. Henk keek de chaos aan, dacht even na, trok zijn mondhoeken op de van bekende Westerman wijze lichtjes naar beneden en kwam opnieuw met een haarscherpe analyse, had direct een sterk gewijzigde logistieke benadering maar, ook opnieuw, geen gehoor bij de machthebbers. Maar uiteindelijk wordt wachten beloond en konden we rustig wandelend richting de het vliegtuig wat ons naar Johannesburg zou brengen...... althans dat dacht ík.


Henk en Lia maakt voor het eerst gebruik van een wandelpad wat meehelpt en Diane liep met ferme tred met hun mee ... ze waren al snel een beetje uit het zicht. Ik wandelde rustig richting de gate en daar aan gekomen heerste er volstrekte rust. We waren dus mooi op tijd .... dacht ik. Helaas ... we waren eigenlijk mooi te laat. De gate had al dicht moeten zijn, de motoren draaiden al, ze waren de koffie al aan het zetten en iedereen wachte nog op ....... juist ja, ons.
Zitten en weg, dat was het ongeveer ..... Ook wel lekker.


Eenmaal in de lucht probeerde iedereen zijn slaap te pakken. Voor mezelf lukte dat niet maar de rest van het gezelschap heeft in meer of mindere mate wat rust gehad. We kregen, nadat de zon spectaculair boven de horizon was gekomen, ontbijt geserveerd.
Heerlijk hoor, opgewarmde spons met rozijnendrap .... maar de broodje waren net zo goed als dat ze klein waren, prima dus.


Johannesburg kwam in zicht en eenmaal aan de grond begonnen we opnieuw aan een lange wandeling die opnieuw eindigde in een lange rij die moest wachten op de douane/immigratie ambtenaar.
Zoals te verwachten viel kwam dat wachten het humeur van Henk niet ten goede en eenmaal zover dat hij op het hokje van de diender af kon stappen werden er een tiental mensen uit een andere rij naadloos voor zijn neus geschoven. Een klein dieptepuntje was het gevolg maar nadat we de stempel tot toegang hadden en de koffers al klaar stonden (ze hadden tijd genoeg gehad om ze uit het vliegtuig te halen) werden we door een portier opgevangen die ons verder zou begeleiden tijdens onze bezigheden op het vliegveld.


Diane had het project "communicatie met het thuisfront" bijzonder goed gepland. Er lag bij de Vodafone winkel aldaar een Simkaart op ons te wachten, ze had er thuis speciaal een iPhone voor geregeld, kaartje erin en voor een habbekrats bellen en gebeld worden.
Helaas, een lekkere dikke bruine jongedame met een heerlijk humeur een prachtige zangstem en een eindeloos geduld, stelde vast dat het kaartje er wel was maar de telefoon er niet voor geschikt bleek. Ook eigen telefoon van Diane niet en ook de telefoon van mijzelf niet "blockt" ...... teleurstelling en onbegrip en opnieuw analyses maar opnieuw zonde resultaten.


Henk en Lia pakten dat anders aan en huurden een Simkaartje maar werden vervolgens opgeslokt door de administratieve perikelen rondom zo'n huurpreriode. 100 handtekeningen, vele pintransacties en heen en weer geloop later was het toch geregeld en konden we onze auto gaan halen.
Onze trouwe portier bracht ons tot aan de balie van Sixt, ontving zijn uitgeklede bonus, en verliet ons.
Opnieuw brak een periode van wachten, beschouwen, verbeter voorstellen, lichte tot middelzware chagrijn en het tekenen van 200 A4 tjes aan.


De praktijk was dat we om 09.30 uur landen en om 13.30 uur in onze auto met het stuur aan de verkeerde kant het vliegveld verlieten op weg naar ons huisje.
Onderweg even van stuurman wisselen vanwege de invallende vermoeidheid, om beurten hebben Henk en ik even de slaap kunnen pakken. Boodschappen doen, bier halen en na wat speurwerk bereikten we, met wat begeleiding in het stikke donker onze eindbestemming midden in het bos aan het einde van een zandweggetje.


Biertje, borreltje, wijntje en wat chips ...... lichtje uit en klaar.


Morgen begint dus de vakantie. Heerlijke dag om mee begonnen te zijn.